'Doodgraag Leven'-deelnemers houden een blog bij

O

p die blog noteren ze hun persoonlijke verhalen en bedenkingen bij wat hen overkomt. De blogs zijn vanaf vandaag te lezen via de website van 'Doodgraag leven'.

Op televisie komen de vijf levensverhalen samen in één programma, op het internet gaat het om vijf afzonderlijke, volstrekt persoonlijke verhalen. Zo leert Vlaanderen Kim, Maria, Patrick, Martine en Natacha kennen zoals zij dat zelf wensen. De deelnemers aan 'Doodgraag leven' waren vrij om al dan niet met een blog te beginnen en de sites zijn hún exclusieve domein.

Elk van hen heeft dan ook een eigen invulling aan het concept gegeven. Het bloggen is het voorbije jaar bewust ver van de schijnwerpers gebeurd om iedereen de kans te geven één en ander uit te proberen. Reacties op de teksten kwamen dan ook uitsluitend van familie en vrienden. Verschillende deelnemers signaleerden dat ze door die reacties hun sociale contacten zagen toenemen. Vrienden van weleer en verre familieleden doken weer op of overwonnen hun drempelvrees om opnieuw contact te zoeken.

Vanaf nu kan iedereen de blogs lezen en er ook op reageren. Het staat de deelnemers echter helemaal vrij om al dan niet op deze berichten te reageren.

Website

Vanaf vandaag is ook de website van 'Doodgraag leven' online. Op www.een.be/doodgraagleven worden de deelnemers voorgesteld en wordt dieper ingegaan op hun ziekte. De site bevat ook meer informatie over kanker, wat je er aan kunt doen en hoe je de ziekte kan voorkomen.

De vijf 'bloggers'

De vijf bloggers stellen zichzelf als volgt voor:

Maria

'Ik ben Maria, 28, en woon al acht jaar met mijn man Kristof in een sprookjesstraat. We delen ons gezellig huisje met drie poezen, onze golden retriever Neo, onze parkiet Kusco en nog een waterschildpad. Sinds ik in 2001 een zeldzame halstumor kreeg, is mijn linkerstemband verlamd. Leuk is anders, maar ik probeer zoveel mogelijk van het leven te genieten. Ik zit vol ideeën en doe alleen nog wat ik leuk vind: bloemschikken, met Neo naar de hondenschool gaan en veel tijd doorbrengen met mijn ventje. Staat ook op mijn verlanglijstje: mijn broer in Schotland opzoeken. Ik wil nog zo veel doen en er is zo weinig tijd.'

Kim

'Ik ben Kim, 23, en ik woon in het hartje van Mechelen. Ik heb een passie voor computers en internet en mijn eerste job was een droom: webmaster bij een internetbedrijf. Nog geen maand later viel die droom aan diggelen, toen in 2005 een zeldzame  neus- en keelkanker mijn weg kruiste. Vorig jaar hebben de dokters ook gezien dat er uitzaaiingen in de longen en de bloedbanen zijn. Daar ging mijn carrière. Ik ben niet meer te genezen, maar ik hoop tenminste een kwarteeuw oud te worden. En ik geef de moed niet op. Ondertussen heb ik toch maar mijn eigen jongerenwebsite met meer dan honderdtwintigduizend leden. En ja, daar heb ik mijn Anneke gevonden.'

Martine

'Ik ben Martine, 40, en moeder van de vierjarige Manu. Samen met mijn partner Ton trekken we er regelmatig op uit. In 2004 bleek ik borstkanker te hebben, met uitzaaiingen naar de lever. Genezing is niet meer mogelijk, verlenging en uitstel wel. Sindsdien leef ik veel bewuster, ook met mijn zoontje Manu. Hij is op dit moment het belangrijkste in mijn leven. Manu weet dat ik ziek ben, maar niet dat ik er van zal doodgaan. En dat is goed zo, want ik wil dat hij zo lang mogelijk een onbezorgde jeugd doorbrengt. Gelukkig is doodgaan nog niet aan de orde en geniet ik meer dan ooit van ons leven met z'n drietjes. Zo  trokken we onlangs naar Parijs om Manu de Eiffeltoren te laten zien.'

Natacha

'Ik ben Natacha, 40, en gelukkig getrouwd met Frank. Wij hebben twee kinderen, Simon en Marie. Toen Marie amper 4 maanden oud was, kreeg ik te horen dat ik een agressieve vorm van borstkanker had. Mijn wereld stortte in. Wat zou er met mijn kinderen  gebeuren? De dokters weten nog altijd niet hoelang ik nog heb. Maar ik geef niet op, ook al is het een zware strijd. Want als je vecht, kan je verliezen. Maar als je niet vecht, verlies je zeker. Mijn job als kleuterleidster heb ik moeten opgeven wegens te vermoeiend. Maar ik geef nog af en toe knutsel- of leesnamiddagen in de school van mijn kinderen.'

Patrick

'Ik ben Patrick, 46, en tot voor een paar maanden een echte workaholic. Sinds ik darmkanker heb, doe ik het rustiger aan. Wat niet wil zeggen dat ik blijf stil zitten. Ik rij met de motor, ga naar de wedstrijden van de korfbalploeg waar mijn twee zonen in meespelen en kan nog steeds genieten van een lekker etentje. Alles in de mate van het mogelijke natuurlijk. Hoelang ik nog te leven heb, is geen exacte wetenschap. Normaalgezien had ik volgens de statistieken tot december 2007 te gaan. Maar ondertussen zit ik in mijn 'extra time'. En ik ben van plan om daar nog zo lang mogelijk in te blijven.'

De serie 'Doodgraag Leven' is er later dit jaar op Eén.