'Telefacts' op het dak van de wereld

<

Het geweld dat ze plegen is niet evenredig met de buit die er aan vast hangt. "Homejackers zijn qua profiel jong en onvoorbereid. Dat maakt hen agressief", aldus gerechtspsychiater Lieve Dams.

Het voorbije weekend werden Frans Rademaekers en zijn vrouw Helena met brute kracht aangepakt. Het bejaarde koppel herstelt momenteel in het ziekenhuis van hun verwondingen. "Ze sneden met een mes in mijn hoofd. Ze martelden ons echt. En dat voor 400 euro en juwelen." 

Telefacts praat met slachtoffers van een homejacking en schetst een profiel van de homejacker.

Op het dak van de wereld
Reportage: Ellen Richardson

Vijf Belgen bereikten vorige week de top van de 8848 meter hoge Mount Everest, de hoogste berg ter wereld. Drie van hen stonden op hetzelfde moment op de top en schreven daarmee een stukje Vlaamse geschiedenis. "Daar was vanaf het begin geen twijfel over: we zouden alle drie samen de top halen", zegt Bjorn Vandewege. "Niet op de top geraken, was geen optie." Toch liep de tocht bijna fataal af voor één van hen.

Als de drie vrienden vorige week dinsdag de laatste klim naar de top beginnen, heeft Stein Tant al zes dagen niet meer kunnen eten. "Door de hoogte gaf ik alles wat ik at, onmiddellijk over." Eigenlijk is Stein te verzwakt om aan de klim te beginnen, maar opgeven wil hij niet. "Elke normale mens zegt dan: dit kan niet meer. Maar ik ben puur op karakter toch naar boven gegaan."

Het laatste stuk klim loopt door de zone des doods – het gebied boven de 8000 meter. Door de hoogte is de lucht zo ijl dat de klimmers met zuurstofflessen naar boven moeten. Eten, slapen, stappen – de meest eenvoudige dingen lukken nog amper. En de koude is bijtend: in de tent is het 's nachts min dertig graden.

Om acht uur 's morgens komt Stef Maginelle als eerste op de top aan. Een half uur later volgt Björn en dan Stein. "Bjorn en Stef stonden daar met een enorme smile, te wenen van ontroering dat ze het hadden gehaald. Maar ik besef amper dat ik er ben geweest", zegt Stein. Door de extreme hoogte, begon Stein te hallucineren. "Het klinkt raar, maar ik verbeeldde me dat er op de top van de Everest een opblaaspop stond – zo een die je 's winters ziet in grote skioorden. Ik besefte amper waar ik was."

En dan moet het zware stuk nog beginnen: de levensgevaarlijke afdaling. Langs afgronden van 3000 meter waar bijna dagelijks nog klimmers verongelukken. "De dag dat wij naar de top gingen, zijn er nog twee doden gevallen. Mensen die je onderweg voorbij steekt, je zegt nog goedendag en later hoor je dat ze gestorven zijn."

Voor Stein werd de afdaling een lijdensweg. Zijn vrienden slagen erin om af te dalen tot het kamp op 7000 meter. Maar Stein, samen met een sherpa, raakt niet verder dan kamp 3 op 8200 meter. "Zonder die sherpa had ik het nooit gehaald. Ik ben een keer of vijf gevallen. Eén keer is mijn val gebroken door het lijk van een andere bergbeklimmer. Ik heb de afdaling in een roes gedaan. Zodra ik even rustte, viel ik in slaap. Dat is dodelijk op zulke hoogtes. Onze sherpa moest me voortdurend op de schouder tikken om me wakker te houden", vertelt Stein.

Stein overnacht uiteindelijk in het kamp op 8200 meter. Hij moet de hele nacht aan de zuurstoffles liggen om op krachten te komen. Al die tijd hebben zijn vrienden geen nieuws van hem. "Pas nu begin ik te beseffen wat ik allemaal heb meegemaakt", zegt Stein. "Nu dringt door wat voor een prestatie we hebben neergezet, maar ook dat ik erg veel geluk heb gehad dat ik dit nog kan navertellen."

De drilschool
Bewerking: Catherine Bodequin

Gisteren ging in Vlaanderen Youth At Risk van start -een project met als doel ontspoorde jongeren op het rechte pad te brengen. In Amerika bestaan zulke projecten al decennia lang maar zijn ze een pak extremer. Eagle Academy is een heropvoedingskamp in Florida waar ze van onhandelbare pubers proberen om engeltjes te maken. Hun methode: dril, dril en nog eens dril. Sinds de oprichting ervan in 1997, verbleven in Eagle Academy al 160 jongeren tussen de 13 en 16 jaar oud.

In het kamp heerst een staalharde discipline. De jongeren krijgen elke ochtend één minuut om zich te douchen, één minuut om zich aan te kleden, en twee minuten om te ontbijten. Bovendien wordt hun slaapplaats elke dag gecontroleerd. Als iets niet goed gevouwen is, of niet op de juiste manier opgehangen is, volgt er een straf. De wet is duidelijk: al wie niet perfect in het gareel loopt, krijgt het hard te verduren.

Michael is de jongste deelnemer van dit kamp. Hij is pas dertien. Zijn moeder Robin is gescheiden en Michael is sindsdien totaal onhandelbaar. Tijdens het zes maanden durende kamp ziet de jongen af. "Ik vroeg net om naar toilet te mogen maar de supervisor ging uit zijn dak." De begeleiders schreeuwen hem toe dat hij niet deugt. Bovendien wordt hij met ijskoud water natgespoten terwijl hij zware fysieke proeven doet. Toch ziet de jongen het nut in van de vernederingen : "Ik mis mijn familie enorm. Ze zeggen me dat ik veel volwassener geworden ben. Nu luister ik vaker naar hen. Ik heb nu veel meer respect voor hen, nu ze mij naar hier gestuurd hebben."

Telefacts volgt een lichting ontspoorde jongeren tijdens hun heropvoedingskamp.

'Telefacts', woensdag 23 mei om 22.15 uur op VTM.