TV-Visie interview : Udo Mechels X Factor (Afl. 8)
donderdag 24 november 2005
Voor kandidaat Udo breken spannende tijden aan in X Factorland. Hij blijft met Paco nog steeds de enige kandidaat, die nog nooit een herkansingsronde heeft moeten zingen. "Het klinkt misschien wel heel vreemd. Maar ik heb er nu al vrede mee dat ik hier mag zijn. Voor mij kan het zelfs nu al niet meer stuk. Ik schrik er gewoon van wanneer mensen vinden dat ze geraakt zijn door mijn muziek. Zelf musiceer ik al verschillende jaren. Voor mij is muziek maken hetzelfde als iemand die brood bakt of 's zondags gaat voetballen." Onze reporter Bart trok naar de X Factor-persbrunch en had een uitgebreide babbel met Udo over zijn X Factor-avontuur.
ONG>Zondag werd je door kijkend Vlaanderen bij de drie rechtstreeks gekozenen van het publiek gezet. Streelt dit jouw ego?
Mijn ego op zich streelt dat niet. Maar ik ben zelf heel blij dat ik een pak mensen heb kunnen overtuigen om naar de volgende ronde te gaan.
Besef je het al een beetje dat je bij de beste vier van X Factor bent?
Dat besef komt beetje bij beetje. Maar X Factor is en blijft een wedstrijd. Ik ben zelf heel gelukkig dat ik een heleboel mensen heb kunnen overtuigen om naar een volgende ronde te gaan.
Nochtans ben je de zenuwachtigheid himself achter het podium. Kris Wauters reageerde volmondig ja of Udo nog zenuwachtig was voor een optreden vooraleer jij een antwoord kon geven. Het publiek apprecieert je, Udo.
Op zich lijkt het misschien heel vreemd. Vanaf het moment dat ik op een podium kom, smelten mijn zenuwen weg als sneeuw voor de zon. En dat is hetgeen heel veel mensen ook niet begrijpen. Achter het podium zit ik bij wijze van spreken te sterven van de zenuwen. Maar ik zing zonder stress op het podium mijn liedjes. Hoe kan dat nu? Tja, misschien is dat gezonde stress. Aan de andere kant durf ik het nu ook weer niet echt zo gezond te noemen. Maar het wordt toch steeds duidelijker dat ik de zenuwen vooraf nodig heb om op het podium kalm te zijn.
Het zingen van een Coldplay-nummer was blijkbaar wel één van je grootste X Factor-dromen.
Maar het gekke is dat ik dat nummer niet voor ogen had. Ik wou liever één van de andere Coldplay-nummers, "The speed of sound", zingen. Veel Coldplay nummers zijn uitstekend, maar hebben een enorm lange opbouw. Daarom was ook "The Scientist" het meest geschikt voor een versie van 2 minuten.
Zorgt die opbouw er dan voor dat het soms een beetje saai overkomt, zoals Liliane St-Pierre beweert?
Deze muziek is niet de stijl van Liliane. "The scientist" kan misschien wel saai overkomen, maar dat heeft veeleer te maken met de opbouw van het nummer. Het heeft maar enkele akkoorden waarop de song is gebaseerd. Bij de Coldplay-songs is er een fameuze opbouw. Ze beginnen vaak heel rustig en dan pas breekt de sfeer los. Daarom is het bij X Factor ook heel jammer dat je slechts kleine stukjes van een liedje mag brengen. Er komt hier veel knip- en plakwerk bij kijken. En daarom kan het vaak saai overkomen.
Je wordt nu al de geknipte man genoemd om met een live-band op te treden en niet met tape.
Also sprach coach Kris. Maar dat wil helemaal niet betekenen dat ik de tape verafschuw. Maar wanneer je met live-muzikanten op het podium staat, beleef je echte 'fun'. En daar draait muziek nog steeds rond. De mensen, die met X Factor bezig zijn, verliezen dat soms uit het oog. Het enige waar muziek om draait, is juist het plezier dat je beleeft op het podium.
Vorige week was je enorm triestig omdat Helena moest vertrekken. Leverde je een gevecht met jezelf dan om alleen de voorbereidingen te doen?
Ik had het enorm moeilijk om mij op te laden. De hele week was ik al kwaad omdat Helena moest vertrekken. Voor mij waren the Cappaert Sisters & Helena, de gedroomde finalisten. Zij zijn twee kandidaten, die musiceren voor de muziek.
Doe jij dat dan ook niet?
Ik doe dat zeker. Maar ik kan moeilijk over mezelf zeggen dat ik thuishoor in een finale. Toch blijf ik er nog steeds bij dat Helena veel te vroeg is moeten vertrekken. Ik was daar echt kwaad om. Op zich klinkt dat heel stom. Maar we zijn ook al zes maanden met X Factor bezig. Je leert je medekandidaten al na twee selecties kennen. Daarna ga je eens twee dagen naar hier, twee dagen naar daar. Een band tussen mensen bouw je nog altijd op.
Het woord "gevecht" heb ik bewust gekozen. De verdere rodedraad van dit gesprek is "Eye of the tiger".
Fantastisch. Weet je .. ik dacht er nog aan om deze song te zingen tijdens één van de live-shows. Het is een aartsmoeilijk lied om te zingen. Omdat Liliane echter "Eye of the tiger" als lijflied gebruikt, heb ik besloten om het toch maar niet te doen. De tekst daarentegen, ken ik volledig uit mijn hoofd.
Wanneer je de tekst uit je hoofd kent, weet je dat "Did my time. Took my chances" wordt omschreven in dit liedje. Besef je dat dit de kans van je leven aan het worden is?
Dat besef ik al vanaf het begin. Zoiets als X Factor maak je maar één keer in je leven mee. Er zijn natuurlijk uitzonderingen zoals The Cappaert Sisters. Maar ik heb er nog altijd vrede mee dat ik op dit moment hier nog mag zijn. Een paar jaar geleden was ik ook al blij dat ik op het podium van Idool mocht staan. Ondertussen weten de meeste mensen toch al dat ik kan zingen. Als het niets wordt na X Factor, dan is het zo. Als ik iets kan doen, is het natuurlijk heel leuk. Wanneer ik de geruchten mag geloven, zijn er toch wel mensen die in mij geloven. Dat doet me zeker deugd.
It happens too fast … Is het voor jou net zoals bij Ivann de wereldberoemde "Rollercoaster van emoties" in X Factor-land?
Heel X Factor is gewoon de éne emotie na de andere. Er komt enorm veel bij kijken. Als kandidaat raak je steeds harder betrokken bij allerlei zaken. Je bouwt enorm toffe relaties op: gaande van de fans tot de mensen van de productie. Wanneer je over muziek praat, is het hoedanook één en al emotie. Ik ben van nature uit iemand die heel hard relativeert. Maar deze verzameling emoties had ik vooraf nooit kunnen inschatten. Je stelt met een deelname aan X Factor jezelf ook compleet open naar de mensen thuis. Niet alleen met het zingen, maar ook met de dromen die je hebt.
Een droom kan heel hard vernietigd worden.
Bij mij kan het nu al niet meer stuk. Deze morgen heb ik tegen mijn echtgenote aan de telefoon gezegd: "Ik denk dat ik er volgende week zondag uitlig. Maar het kan me echt niet schelen. Ik ben nu al heel gelukkig dat ik met die live-band mag zingen".
"Rising up to the challenge of our rivals". Beschouw je nu de vriendengroep van de mensen die overblijven, steeds harder als een rivaal.
Ik beschouw ze nog altijd als mijn vrienden. Maar aan de andere kant zijn ze ook mijn concurrenten. Ergens hoop ik toch dat we volwassen genoeg zijn om die twee zaken van elkaar te scheiden. We weten heel goed dat we in een wedstrijd zitten.
Ook als "the passion for glory" dichterbij komt ..
Winnen zou mijn ego wel strelen. Maar wanneer ik niet win, heb ik toch al een pak meer vertrouwen gekregen. Ik voel mij geruggesteund door een aantal mensen en dat sterkt mij toch diep vanbinnen.
Jij komt enorm nuchter en nederig over. Dit staat toch in contradictie met de positieve reacties dit je krijgt?
Tegenstrijdig is het voor mij niet. Maar het komt wel vreemd over. Ik maak al heel mijn leven lang muziek. Voor mij is dat de normaalste zaak van de wereld. Vergelijk het maar met iemand die brood bakt of iemand die 's zondags gaat voetballen. Blijkbaar is zingen nog altijd iets speciaals in de ogen van veel mensen. Dat merk ik aan de reacties, die ik krijg. Ik sta er nog altijd versteld van dat mensen tegen mij zeggen dat ze door mijn stem geraakt zijn. Maar toch blijft het maar muziek hé … Muziek is maar iets om de tijd mee sneller vooruit te laten gaan. De noten vliegen voorbij.
Risin' up straight to the top .. Heb je dan geen ambitie om op nummer 1 in de hitlijsten te staan?
Wanneer je dat nastreeft, ben je verkeerd bezig. Als er al een brandende ambitie in mij aanwezig zou zijn, is het om iets te doen waarbij ik mezelf goed voel. Ik hou me niet bezig of het nu werkt bij het grote publiek of niet. Liefst natuurlijk wel. Maar dat is niet mijn belangrijkste streefdoel. Weet je .. een nummer 1-notering in de hitlijsten is allemaal zo relatief. Hoeveel one-hit-wonders zijn er niet?
Ben jij dan eerder iemand die gewoon 's avonds eens live wilt gaan spelen?
Eigenlijk wel.
