'De Planckaerts' keren terug naar het VTM-scherm

Voor wie er nog aan mocht twijfelen, ze zijn goe bezig, de Planckaerts. Het bewijs hiervan kun je dit najaar zien op VTM. De docusoap loopt vanaf zondag 1 september.

S

tephanie is een stralende jonge moeder met Iluna- met-de-hemelsblauwe-ogen als zon van een dochter, Christopher heeft een eerste vaste job als werfleider en samen verwachten ze hun tweede kindje. Francesco heeft het wielrennen achter zich gelaten en blaast op eigen houtje het Planckaert-parket nieuw leven in. Magali bloeit helemaal open, zeker wanneer ze haar éénjarige Devon op zijn eerste quad onvervaard door de branding ziet racen, als een miniatuurversie van zijn nonkel Junior. En die probeert het een paar tandjes sneller in zijn eerste officiële races als kartpiloot. Dat kost al eens een bumper of een achteras, maar dat is een kleine prijs als je er als de jonge Ayrton Senna uitziet.

Moeke Christa loopt bij al dat geluk nog meer te blinken dan toen ze oog in oog stond met haar jeugdidool Gibert O'Sullivan. En pépé Eddy plukt de vruchten van zijn moestuin, schrijft net als zijn dochter een tweede boek en ziet vooral dat het goed is.

De Planckaerts doen alles op hun eigen manier, zelfs wakker worden en opstaan. En ze hebben hun eigen, vaak ongewone bezigheden: van schapen scheren tot boeken schrijven, van het aftuimelen van een zelfgetimmerd vlot tot het organiseren van een eigen Miss Planckaert-verkiezing.

Junior mag uit de bocht gaat met zijn kart? Dan mag Christa de achtervolging inzetten op haar autodief. Devon wordt één jaar? Dan wordt Iluna er twee! De meisjes breken de tent af? Dan doen de mannen de vaat. En twee keer rapper als het moet. De katten krijgen jongen? Dan krijgt Junior een paard. En misschien wel een lief…

De ingrediënten van dit achtste seizoen van De Planckaerts zijn onveranderd gebleven, maar ze smaken steeds sterker door. Veel warmte en liefde voor elkaar en voor het leven, een hartig woordje wanneer het moet en vooral een absurde discussie wanneer het niet moet, elkaar ongevraagd helpen en zeker elkaar onverwacht beetnemen.

Meer dan ooit zijn 'De Planckaerts' een lach en een traan, die je zelf had willen lachen of huilen. Ze zijn het ene cliché dat je zelf wil bevestigen, dat van een hecht gezin. Ze
durven gaan voor de meligheid die je alleen maar melig noemt omdat je ze mist. Wie durft, leeft als de Planckaerts. Wie nog twijfelt, kijkt ernaar. Dit najaar op VTM.