Binnenkort start Eén met 'Doodgraag Leven'

I

n 'Doodgraag Leven' spreekt Kobe Ilsen met Kim, Maria, Martine, Natacha en Patrick. Zij hebben een kanker die niet meer te genezen valt, maar zijn niet van plan die lijdzaam te ondergaan. De vijf houden van het leven en proberen er nog zo veel mogelijk van te genieten in de nabijheid van hun familie en vrienden. Natuurlijk maken ze zich zorgen over hoe het hen zal vergaan wanneer zij er niet meer zullen zijn, maar ze proberen vooral het beste te maken van de tijd die ze nog hebben.

Kobe Ilsen volgde het dagelijkse leven van Kim, Maria, Martine, Natacha en Patrick gedurende een jaar. Hij legde zijn rol van interviewer naast zich neer om van mens tot mens met hen te kunnen praten. Enerzijds is er in 'Doodgraag Leven' plaats voor gesprekken over doodgaan, over het voorbereiden van een begrafenis, over afscheid nemen van je kinderen en over de pijn en eenzaamheid van het ziek zijn, maar anderzijds legt de camera ook de gelukkige momenten vast. Kobe praat met de vijf over elkaar graag zien, over het dagelijkse genieten en over plannen die ze nog willen realiseren.

Patrick wil heel graag nog eens naar een concert van dEUS, Maria wil haar broer in Schotland bezoeken en Kim wil vooral met volle teugen genieten van het leven met zijn Anneke. Toch proberen ze zichzelf en hun omgeving ook voor te bereiden op wat onvermijdelijk zal komen. Natacha geeft haar kinderen bijvoorbeeld een doosje waarin ze mooie herinneringen aan haar kunnen opbergen. Patrick maakt kennis met het personeel van de palliatieve afdeling van het ziekenhuis waar hij terecht zal komen als het slechter gaat. En Kim heeft al enkele voorbereidingen getroffen voor zijn begrafenis. Toch krijgt de dood niet het laatste woord in 'Doodgraag Leven'. Het zijn de vijf hartelijke levensgenieters zelf die de kijker het meest zullen bijblijven.

Blogs

'Doodgraag Leven' wordt vanaf 21 oktober uitgezonden op Eén, maar dankzij de weblogs van de deelnemers kon Vlaanderen al op 19 augustus kennismaken met Kim, Maria, Martine, Natacha en Patrick. Die weblogs zijn een soort dagboek op het internet. De deelnemers van Doodgraag leven schrijven er persoonlijke verhalen en bedenkingen neer bij wat hen overkomt. Terwijl op televisie de vijf levensverhalen van de deelnemers samenkomen in één programma, gaat het op het internet dus om vijf afzonderlijke, volstrekt persoonlijke verhalen. Vlaanderen leert de vijf kennen zoals zij dat zelf willen.

De deelnemers waren vrij om al dan niet met een blog te beginnen en de blogs zijn hun exclusieve domein. Ieder van hen heeft dan ook een eigen invulling aan het concept gegeven. Iedereen kan de blogs lezen en erop reageren, maar het staat de deelnemers vrij om op die berichten te antwoorden. De blogs kunnen bereikt worden via www.een.be/doodgraagleven.

Website

Behalve de blogs van de deelnemers, vinden surfers nog heel wat andere informatie terug op www.een.be/doodgraagleven. De website bevat extra informatie over de deelnemers en hun ziekte, over kanker en zijn symptomen en over palliatieve zorg. Ten slotte getuigt Kobe Ilsen op de website over zijn ervaringen tijdens 'Doodgraag Leven'.

De deelnemers

Kim

'Ik ben Kim, 23, en ik woon in het hartje van Mechelen. Ik heb een passie voor computers en internet en mijn eerste job was een droom: webmaster bij een internetbedrijf. Nog geen maand later viel die droom aan diggelen, toen in 2005 een zeldzame neus- en keelkanker mijn weg kruiste. Vorig jaar hebben de dokters ook gezien dat er uitzaaiingen in de longen en de bloedbanen zijn. Daar ging mijn carrière. Ik ben niet meer te genezen, maar ik hoop tenminste een kwarteeuw oud te worden. En ik geef de moed niet op. Ondertussen heb ik toch maar mijn eigen jongerenwebsite met meer dan honderdtwintigduizend leden. En ja, daar heb ik mijn Anneke gevonden.'

Martine

'Ik ben Martine, 40, en moeder van de vierjarige Manu. Samen met mijn partner Ton trekken we er regelmatig op uit. In 2004 bleek ik borstkanker te hebben, met uitzaaiingen naar de lever. Genezing is niet meer mogelijk, verlenging en uitstel wel. Sindsdien leef ik veel bewuster, ook met mijn zoontje Manu. Hij is op dit moment het belangrijkste in mijn leven. Manu weet dat ik ziek ben, maar niet dat ik ervan zal doodgaan. En dat is goed zo, want ik wil dat hij zo lang mogelijk een onbezorgde jeugd doorbrengt. Gelukkig is doodgaan nog niet aan de orde en geniet ik meer dan ooit van ons leven met z'n drietjes. Zo trokken we onlangs naar Parijs om Manu de Eiffeltoren te laten zien.'

Patrick

'Ik ben Patrick, 46, en tot voor een paar maanden een echte workaholic. Sinds ik darmkanker heb, doe ik het rustiger aan. Wat niet wil zeggen dat ik stil blijf zitten. Ik rij met de motor, ga naar de wedstrijden van de korfbalploeg waar mijn twee zonen in meespelen en kan nog steeds genieten van een lekker etentje. Alles in de mate van het mogelijke natuurlijk. Hoelang ik nog te leven heb, is geen exacte wetenschap. Normaal gezien had ik volgens de statistieken tot december 2007 te gaan. Maar ondertussen zit ik in mijn 'extra time'. En ik ben van plan om daar nog zo lang mogelijk in te blijven.'

Maria

'Ik ben Maria, 28, en woon al acht jaar met mijn man Kristof in een sprookjesstraat. We delen ons gezellig huisje met drie poezen, onze golden retriever Neo, onze parkiet Kusco en nog een waterschildpad. Sinds ik in 2001 een zeldzame halstumor kreeg, is mijn linkerstemband verlamd. Leuk is anders, maar ik probeer zoveel mogelijk van het leven te genieten. Ik zit vol ideeën en doe alleen nog wat ik leuk vind: bloemschikken, met Neo naar de hondenschool gaan en veel tijd doorbrengen met mijn ventje. Staat ook op mijn verlanglijstje: mijn broer in Schotland opzoeken. Ik wil nog zo veel doen en er is zo weinig tijd.'

Natacha

'Ik ben Natacha, 40, en gelukkig getrouwd met Frank. Wij hebben twee kinderen, Simon en Marie. Toen Marie amper vier maanden oud was, kreeg ik te horen dat ik een agressieve vorm van borstkanker had. Mijn wereld stortte in. Wat zou er met mijn kinderen gebeuren? De dokters weten nog altijd niet hoelang ik nog heb. Maar ik geef niet op, ook al is het een zware strijd. Want als je vecht, kan je verliezen, maar als je niet vecht, verlies je zeker. Mijn job als kleuterleidster heb ik moeten opgeven wegens te vermoeiend. Maar ik geef nog af en toe knutsel- of leesnamiddagen in de school van mijn kinderen.'

'Doodgraag Leven', dinsdag 21 oktober 2008 om 21.40 uur op Eén.