(Ge)buis(d)!?: 'Eurosong 2006'
Ook onze mediawatcher geraakte de afgelopen weken helemaal in de ban van 'Eurosong 2006'. Tijdens de laatste uren voor de wedstrijd kroop hij in zijn pen voor zijn bedenkingen rond deze wedstrijd van staatsbelang...
O
p het moment van dit schrijfsel gieren de zenuwen door de keel van de zeven kandidaten die kans maken om ons land te vertegenwoordigen op het Eurovisiesongfestival. U weet wel, dat spektakel waarvoor duizenden mensen in de deelnemende landen de grens oversteken om voor hun land te stemmen. Niet eens zo gek, ook in België heb je West-Vlamingen die even tot in het grensdorpje Sluis rijden om met enkele sms'en hun landgenoot te steunen. Met als resultaat, wanneer Nederland de punten openbaart:"Belgium, la Belgique, twelve points, douze points".
Nu, om de twee jaar wordt Vlaanderen het slachtoffer van de Eurosongkoorts. Hoewel een mens op voorhand weet dat België kansloos is om het Songfestival te winnen, besluipt ons – om God weet welke reden – steevast die gedachte "dat het nu toch eens moet lukken". Het is een voor de wetenschap onverklaarbaar fenomeen waarom we plots winstkansen ruiken, keer op keer op keer. Zo van: "Ja, hij heeft misschien wel zijn twee knieën verloren door op een mijn te stappen, toch zie ik hem als winnaar van de 100m spurt". Het lijkt wel alsof ons rationeel denken word verlamd door die Eurosongkoorts, en dus veel gevaarlijker is dan dat vogelgriepje dat ons hoogstens eens doet hoesten. Maar worden Bart Peeters, Kaye Styles en la Dex in quarantaine geplaatst? Neen, kennelijk is een onschuldig vogelhoestje gevaarlijker dan het verlammen van ons denken.
Als je editie 2006 vergelijkt met de voorgaande Eurosongedities, dan merk je op dat er quasi niets is veranderd. Je hebt het jaarlijkse kanonnenvlees dat enkel mag komen om afgemaakt te worden door de jury, je hebt een Bart Peeters die jaar na jaar meer op zijn legendarische alter ego 'Jos Bosmans' gelijkt en je hebt Barbara Dex. Alledrie deze elementen zijn constanten in Eurosong.
Iedere kijker, waaronder mezelf, heeft zo zijn of haar favorietjes die worden aanbeden op basis van zelfgekozen eigenschappen die iemand 'Eurosongwaardig' maken. Mijn bejaarde buurvrouw gelooft nog steeds dat het de stem is die bepaalt wie kan winnen en wie niet. Voor haar staat het dan ook als een paal boven water dat alleen Barbara Dex, - toegegeven, de beste stem van alle kandidaten – de meeste kans op succes biedt. Dan heb je de kleine koters die helemaal wild worden van de "Oooooweeeoooweee" met het hoge K3-gehalte, geproduceerd door Belle Perez. "Een goed klinkend refrein, meer moet dat niet zijn". De iets oudere 'kinderen' zweren trouw aan Styles, Brahim en Ryan. Zij gaan ervan uit dat meer en meer via sms wordt gestemd en dat de gsm hoofdzakelijk gebruikt wordt door jongeren......waardoor een modern nummer een hogere plaats garandeert in de eindtabel. Vervolgens heb je nog de mensen die vermoeden dat het de 'act' is die het hem doet. "Mensen zien meer naar een Eurovisiesongfestival dan ze luisteren". Hoef ik het dan nog te vermelden dat voor hun La Sakhra torenhoog op één staat? Ten slotte heb je nog individuen waar noch de stem, noch de act, noch de leeftijd een rol speelt. "Hoe excentrieker, hoe liever" luidt het credo. Als deze personen niet vastzitten in eén of andere dwangbuis, dan moet hun stemgedrag toch wat punten opleveren voor Els De Schepper.
Wie het ook moge worden, bij publicatie van dit stukje is de laureaat gekend, hij of zij zal niet verder komen dan een 'eervolle' twaalfde plaats na punten gekregen te hebben van Duitsland, Nederland, Frankrijk en Spanje. Waarna de dagen nadien in de kranten de berichten van 'vriendjespolitiek' welig zullen tieren. Filip Dewinter zal er alvast een extra reden bij hebben om over te gaan tot seperatisme. "De Walen kunnen dan, als andere nationaliteit, eindelijk ook eens een dienst bewijzen aan de Vlamingen, door op ons te stemmen in het Eurovisiesongfestival". Ach, was het al maar einde mei, dan is Vlaanderen weer genezen van de Eurosongkoorts en verlost van de kinderachtige en flauwe vanbuitengeleerde nonsens, uitgekraamd door de Leyers-sisters.