'Telefacts Crime' volgt de Cel Vermiste Personen

Zeg nooit 'nooit'. Het is de gouden regel van de Nationale Cel Vermiste Personen. Elke dag verdwijnen in ons land gemiddeld 4 mensen. 9 op de 10 vermisten wordt teruggevonden, levend of dood. Dat is o.a. het werk van de Cel Vermiste Personen. 'Telefacts Crime' kreeg de toestemming om gedurende 1 week het werk van de Cel nauwgezet te volgen.

Journalist Nicholas Lataire maakt de angst, de zoektocht en de ontknoping mee van de dossiers 'Joséphine', 'Erica', en 'Albert'. Geen fictie, maar pure realiteit. 

Op 2 februari verlaat Joséphine (12 jaar) haar thuis en keert niet terug. Een week lang is niets van haar te horen. Dag en nacht stellen de speurders van de Cel Vermiste Personen alles in het werk om het meisje terug te vinden. "Dit is een aartsmoeilijk dossier", zegt Alain Remue, hoofd van de dienst. "We weten niets, en wat we weten, daarvan weten we niet of het allemaal klopt. Het enige waarvan we zeker zijn is dat dit meisje al 5 dagen spoorloos is. Er kan zoveel gebeurd zijn met haar." Telefacts Crime volgt het onderzoek en is er bij wanneer het meisje wordt teruggevonden. Ze blijkt ouder dan 12 en is zich van geen kwaad bewust. Alain Remue: "Ongelooflijk! Ze wandelt hier als een grote madam over het plein. Voor hetzelfde geld werden we morgen opgeroepen om vast te stellen dat ditzelfde meisje in één of andere gracht lag, dood. We hebben de hoop nooit opgegeven maar toch, ik had er een slecht gevoel bij. De wonderen zijn de wereld nog niet uit, gelukkig !"

Met 16 zijn ze, de Cel Vermiste Personen, en ieder heeft zijn taak. De speurders die hier willen werken moeten stevig in hun schoenen staan en bereid zijn om te leven voor hun job. "Je komt vaak in situaties waarbij mensen dood blijken te zijn. Je moet daar ook mee leren leven want het is een deel van onze job ", zegt één van de speurders. "Als speurder moet je ook weten dat er maar 1 ding erger is dan het bericht dat iemand dood is. En dat is : het niet weten."

Bijna 13 jaar na de oprichting van de Cel, naar aanleiding van de zaak Dutroux, bewijst ze elke dag opnieuw haar nut. Ze spant zich niet enkel in voor de grote verdwijningzaken die de media halen, ook voor duizenden onbekende vermisten.

Op 12 maart loopt 's avonds laat een bericht binnen: een 55-jarige man uit Spa heeft een afscheidsbrief geschreven. Voor mij hoeft het niet meer, schrijft hij. Ik houd het voor bekeken. Meteen na het telefoontje rijden speurders Joke en David naar de Ardennen. "Op zo'n moment zetten we alles op alles en proberen we onze emoties eventjes opzij te zetten en helder te denken. Waar kan die man zijn? Hoe kunnen we die zelfmoordpoging verhinderen?"

Zelfs in het buitenland is de Belgische cel een modelvoorbeeld. "We weten ondertussen echt wel waarmee we bezig zijn. Als je dit werk 24 uur op 24 doet, dan leer je heel veel. " Maar er is 1 ding, vervolgt Remue wat je niet kan leren. "Een dood kind. Dat kan je niet leren, dat mag je ook nooit gewoon worden. Dat laat je nooit los. Ooit leidde ik een zaak van een peuter. Het jongetje was even oud als mijn eigen zoon. Hij was in een stroom terecht gekomen en toen we hem vonden was hij dood en lag hij omgekeerd in het water. Een hulpverlener nam het lichaampje en legde het in mijn armen. Dàt beeld vergeet ik nooit."

'Telefacts Crime' over de cel Vermiste Personen, woensdag 26 maart om 22.25 uur bij vtm.