Koppen gaat op krottentocht
woensdag 4 mei 2005
Op donderdag is er een nieuwe aflevering van Koppen op Eén. Wim De Vilder gaat op jacht naar huisjesmelkers.
ONG>Krottentocht: de jacht op huisjesmelkers
"Dit is een bom, we moeten hier zo snel mogelijk weg." Frans Cattoir, inspecteur bij de dienst Huisvesting van de stad Gent, is op ronde. Hij controleert of de huizen in de stad Gent in goede staat zijn. De eigenaars krijgen een stevige aanmaning om iets aan de problemen te doen. Anders komt er een klacht. En zo zijn er in Gent al veel geweest. Deze week is een monsterproces begonnen tegen tientallen huisjesmelkers. De openbare aanklager wees op ernstig gevaar voor elektrocutie, brand, ontploffing of CO2-vergiftiging.
"De huisbaas moet hier absoluut iets aan doen. Ik moet dit melden aan de veiligheidsdienst. Dit huis is een aanval op de gezondheid van de huurders." Frans constateert grote schimmelplekken en een lekkende gasbrander bij Saskia, een alleenstaande moeder van twee kinderen. "Ik heb zware problemen met mijn gezondheid. De pufjes die de dokter me gaf, helpen al niet meer. Ik moet nu overschakelen op cortizone", zegt Saskia.
Mensen met weinig geld of mensen die leven van een uitkering, moeten soms kiezen voor een goedkopere woning. Huisjesmelkers maken daar misbruik van. In Gent en Antwerpen is het probleem van slechte huisvesting het grootst, vooral omdat de asielzoekerproblematiek daar het meest acuut is. De stad Gent behandelt jaarlijks zo'n 300-tal dossiers, bijna allemaal onbewoonbaar-verklaringen.
Voor dood achtergelaten: slachtoffers van vluchtmisdrijf getuigen
"Zelfs een hond laat je niet zo achter op straat. Ik werd voor dood achtergelaten". Aan het woord is Rudi Van Ransbeeck (45). Acht jaar geleden wordt hij in Asse op zijn motor omver gereden. De chauffeur stapt nog uit zijn auto, maar als blijkt dat hij niet in orde is met zijn papieren, gaat hij op de vlucht. Afgelopen week vielen er twee doden na een vluchtmisdrijf. Een dag nadat de 16-jarige Géraldine De Smet in Brugge wordt begraven, wordt een 43-jarige motorrijdster doodgereden door een zwarte Mercedes. Koppen ging praten met twee slachtoffers van een vluchtmisdrijf die nog steeds herstellen van hun ongeluk.
De gevolgen van het verkeersongeval voor Rudi zijn dramatisch: hij is verlamd tot aan de tepels en moet negen maanden revalideren. Bovendien verliest hij zijn job als reclameontwerper en gaat zijn vrouw een jaar na het ongeluk bij hem weg. En daar blijft het niet bij: Rudi krijgt een cyste op zijn ruggenmerg waardoor zijn rechterarm ook verlamd geraakt. Verschillende operaties later moet Rudi vandaag nog minstens elke maand naar het revalidatiecentrum. Van de dader is nog steeds geen spoor. "Mocht de politie de dader vinden, ik zou niet weten hoe ik zou reageren. Misschien wil ik hem wel dood doen."
Ook de 20-jarige Eva Govaerts is het slachtoffer van een vluchtmisdrijf. Op 22 december 2003 fietst ze in Antwerpen als ze plots van de weg wordt gereden. De chauffeur beslist om door te rijden, maar gelukkig vindt een buurvrouw haar op tijd. Na acht weken ontwaakt Eva uit haar coma en moet ze herstellen van een hersenletsel. Vandaag leert ze in het revalidatiecentrum Pulderbos in Zoersel stap voor stap opnieuw praten, stappen, eten. Haar droom om kunstgeschiedenis te studeren moest ze opbergen maar Eva geeft de moed niet op: "Ik volg nu een bibliotheekopleiding en hoop ooit alleen te gaan wonen". In de zomer mag Eva eindelijk naar huis. De dader van het vluchtmisdrijf werd nooit teruggevonden. Haar moeder, Vera Vyt, is vooral kwaad op de politie: "We hebben de eerste maanden niets van het onderzoek gehoord en ze hebben nooit een oproep gelanceerd. De politie heeft veel te weinig gedaan om de dader te vatten".
De naakte Belg: Spencer Tunick komt naar Brugge om naakte mensen te fotograferen
"Ik wil levende landschappen maken met mensenlichamen", zegt de New Yorkse kunstenaar Spencer Tunick. "Een foto is voor mij geslaagd als de lichamen samen iets nieuws vormen." Sinds 1993 brengt Tunick naakte mensen samen op openbare plaatsen om ze te fotograferen. Voor hem is het kunst, maar voor anderen is het pornografie. Tunick is al meer dan eens gearresteerd. Volgende zaterdag is België aan de beurt. Al enkele weken loopt een oproep om zich op 7 mei in adamskostuum naar Brugge te begeven. Veel geďnteresseerden hebben zich al gemeld, en wie wil, kan zich nog tot de dag zelf inschrijven. Koppen volgt Tunick op zijn reis rond de wereld om naakte mensen van allerlei leeftijd, nationaliteit en ras te fotograferen.
Blijkbaar is er geen betere manier om de volksaard naar boven te halen dan mensen te vragen om op straat uit de kleren te gaan. De reacties zijn niet altijd te voorspellen. In Parijs bijvoorbeeld, toch de stad van topless danseressen in de Moulin Rouge of de Lido, vindt Tunick amper iemand die ook het slipje wil uittrekken voor de kunst. Bij de fotoshoot op het verlaten plein voor het Louvre-museum duikt binnen de kortste keren politie met honden op. In Londen daarentegen krijgt Tunick officieel toestemming van het stadsbestuur om een zee van naakte lichamen te fotograferen voor het bekende zeilschip Cutty Sark. "Britten hebben de naam stijf te zijn, maar we zijn best ruimdenkend", zegt een agent die een oogje in het zeil houdt.
"Voor mij betekent kunst vrijheid", zegt een Russische jongeman in Sint-Petersburg en hij gaat prompt naakt poseren, iets wat ondenkbaar was onder de Sovjets. "Het is gewoon een excuus om bloot te fotograferen", vindt een Australische jongeman. Toch dagen in Melbourne niet minder dan 4.000 mensen op om met zijn allen een levende rivieroever te maken voor de camera van Spencer Tunick. In het traditionele Japan durft haast niemand zich naakt te vertonen in het bijzijn van anderen. En in Zuid-Afrika ziet jong en oud meteen de boodschap van Tunicks werk: onder onze kleren zijn we allemaal gelijk, blank en zwart.
Gelost: de jongste duivenmelkers van het land
"Mijn hele leven staat in het teken van mijn duiven. Ik sta ermee op en ik ga ermee slapen", zegt de 18-jarige Ulrich Lemmens uit Balen. Hij is de jongste duivenmelker van Vlaanderen. En daarmee is hij meteen een buitenbeentje. Want de duivensport zit niet bepaald in de lift. Van de oude volkssport gaat vandaag nog maar weinig aantrekkingskracht uit en de folklore die ze nog steeds uitademt sterft uit, samen met haar veelal bejaarde beoefenaars. Koppen zocht de twee jongste duivenmelkers van het land op en peilt naar hun passie.
Sarah Matteeussen is een vreemde verschijning in het duivenlokaal van Sint-Job-in--t-Goor. Ze is 21 en speelt al vijf jaar samen met haar papa met de duiven. "In het duivenhok kom ik tot rust. Ik kan uren naar die fascinerende vogels kijken. Alleen al het feit dat ze altijd terugkomen is voor mij een waar mysterie." En ook Sarah heeft heel wat over voor haar bijzondere hobby. Want duivenmelkers zijn allerminst langslapers. "Terwijl vele van mijn vriendinnen om half zes nog uit de bol gaan in een discotheek, ben ik al fris wakker om naar de duivenberichten te luisteren." En dan is het wachten.
Bij Ulrich is dat niet anders. "Elke zondagmorgen van het duivenseizoen zie ik hem onophoudelijk telefonerend met collega's ijsberen door de tuin," verzekert zijn moeder. "Ik blijf het nog altijd een beetje vreemd vinden maar ergens ook schattig." Maar Ulrich wil allerminst weten van valse romantiek. Hij heeft grootste plannen. "Op school wordt dan wel lacherig gedaan over mijn hobby, maar straks studeer ik af en kan ik met al de geheimen die ik van de bejaarde duivenmelkers ingefluisterd gekregen heb, een heus bedrijfje oprichten. En dat gaat geld opbrengen."
Eindredactie: Stefan De Bouver.
Uitzending: op donderdag 5 mei om 21.15 uur op Eén.
