'Koppen': Ilse, Liam en Nathalie... 10 jaar later

'Het maakt me niet uit hoe, maar ik wil ze terugvinden', vertelt Anita Pintjes, de mama van Nathalie. 'Ik kan nog moeilijk hopen, en geloven, maar ik probeer het wel.' Ook Dirk, de vader van Liam, kan de hoop niet opgeven, al is zo’n verouderingsfoto moeilijk: 'Bij de vorige verouderingsfoto die van Liam gemaakt is, was het alsof ik naar een vreemde keek.' Tilda, de zus van Ilse, wil niet dat haar zus vergeten wordt: 'Ik ben ook benieuwd hoe ze er nu zou uitzien. Dat ik de foto zou zien en denken, dat is mijn zus niet, daar ben ik niet bang voor.'

Child Focus laat de verouderingsfoto’s maken in Engeland door experte Teri Blythe, die werkte voor de Britse organisatie voor vermiste personen Missing People. 'Het is moeilijk te zeggen hoe accuraat zo’n foto is, omdat het zo subjectief is. Het is een mix van wetenschap en kunst, van weten hoe een gezicht evolueert en hoe je een foto moet fotoshoppen. Maar het belangrijkste is de publiciteit die de foto’s teweegbrengen. Misschien herinnert er zich iemand iets over de case, en kunnen we de vermiste terugvinden.'

Reportage: Pascale Mertens en Katrien Van der Slycken

De nieuwe cipiers
Een man met een grote bos sleutels die niet graag moe wordt; cipiers hadden vroeger hun imago niet mee. Ten onrechte, want wie tegenwoordig 'penitentiair bewakingsassistent' wil worden, moet eerst een intensieve opleiding doorlopen. Koppen volgde de opleiding van een groep nieuwe bewakingsassistenten. 'Het woord cipier zouden ze beter verbieden. Dit is echt een job waar heel veel bij komt kijken.'

Zelfverdediging, communicatietechnieken of drugspreventie; tijdens de opleiding staat het allemaal op het programma. De cursisten leren ook hoe ze een cel moeten onderzoeken of iemand fouilleren. 'Toen ik voor het eerst een mannelijke gevangene fouilleerde, was dat toch een vreemd gevoel', vertelt cursiste Lieve Selleslaghs. 'Voortdurend dacht ik bij mezelf: hoe hoog kan ik gaan voor die man boos wordt?'

Tijdens hun opleiding lopen de cursisten stage in verschillende gevangenissen. Daar leren ze bijvoorbeeld hoe ze de dagelijkse wandeling moeten begeleiden. 'Toen ik voor het eerst tussen de gevangenen stond, was ik enorm gestresseerd', vertelt Dominique Daemen. 'Pas na een paar dagen op de vloer viel die angst van mij af. Nu voel ik mij hier als een vis in het water.'

Reportage: Peter Brems

Vrijwillig
Eén op de vijf Vlamingen doet aan vrijwilligerswerk. Dat aantal stijgt nog jaar na jaar. Jorrit, Tonny en Christiane zijn drie mensen die vrij ver gaan in hun vrijwilligerswerk. Zij offeren er bijna al hun vrije tijd aan op, gratis en voor niks. Waarom doen ze dat in een tijd waarin geld verdienen zo hoog staat aangeschreven?

De 28-jarige Jorrit Vingerhoets heeft een uitstekende reden: 'Enkele jaren geleden is een goede vriendin gestorven door onaangepast rijgedrag. Daarom wil ik mij nu inzetten voor veilig verkeer.' Jorrit is sinds twee jaar vrijwilliger bij het Belgisch Instituut Voor Verkeersveiligheid. Bijna elk weekend is hij aan de slag: 'Je moet natuurlijk enorm gemotiveerd zijn. Maar ik hoop dat de mensen door onze acties beseffen dat ze niet mogen drinken en rijden.'

Tonny Desodt (30) is al sinds zijn zestiende klaroenspeler onder de Menenpoort in Ieper. Twee weken per maand blaast hij daar stipt om 20 uur de Last Post ter herdenking van de gesneuvelden van WOI: 'Weer of geen weer, ik sta elke avond paraat. Ik ben echt fier. We krijgen veel respect.' Christiane (51) is vrijwilliger in het Natuurhulpcentrum voor wilde dieren in Opglabbeek. Zo’n achttien uur per week komt ze hokken uitkuisen en dieren voederen. 'Ik ben gescheiden. Nu mijn dochter het huis uit is, wil ik mijn vrije tijd aan de dieren geven.'

Reportage: Ilse Van Lysebeth en Kathleen Hermans

'Koppen', donderdag 10 december om 20.45 uur op Eén.