Telefacts over de Outlaws
maandag 23 mei 2005
Op maandag 23 mei is er om 22.10 uur een nieuwe aflevering van Telefacts op VTM, en dit zijn de onderwerpen...
ONG>Broedermoord en Omerta
De vader van de vermoorde 'Outlaw' Jan Wouters praat vrijuit
Reportage: Lili Vandenberk
"Ik werd bedreigd en onder schot gehouden door bendeleden, maar ik vond de waarheid", vertelt Julien Wouters, de vader van 'Outlaw' Jan Wouters die in 2000 dood werd teruggevonden op een landweg in Geldenaken. Hij werd vermoord door zestien kogels uit drie verschillende wapens.
Vader Wouters zocht 5 jaar lang naar het antwoord op de vraag: Waarom?
Hij bestudeerde de autopsieverslagen en kent elk detail van de moord op zijn zoon. "Ik zie Jan nog iedere dag vermoord worden".
Julien Wouters trok ook naar het hol van de leeuw en ging praten met alle leden van de Mechelse Outlaws. Een aantal heeft uit respect voor de vader uit de biecht geklapt. "Ze moeten het nu maar onder elkaar uitvechten wie de zwijgplicht tegenover mij verbroken heeft", verklaart Julien. Een half jaar na de moord kreeg Julien bezoek van twee gewapende Engelstalige outlaws: "Ze duwden elk een revolver tegen mijn slapen. Stop met te praten met onze broeders en ook met de politie."
Julien vermoedt dat een persoonlijke vete tussen Chico en Jan aan de basis ligt van de moord. Toch is hij ervan overtuigd dat Chico niet alleen gehandeld heeft. "Een outlaw die zonder toestemming van het hoofdchapter in Amerika een andere outlaw vermoordt, tekent zijn doodsvonnis". Chico zou volgens Julien dan ook hebben gelobbyd bij de Amerikanen om Jan te mogen vermoorden. De toestemming werd gegeven, ook al omdat Jan uit de club wilde stappen en geen lidgeld meer betaalde. Eens Outlaw, altijd Outlaw. Een afvallige broeder wordt niet geduld. Toen de 3 verdachten terechtstonden voor het Antwerpse Hof Van Assisen, bleef de 'omerta' of zwijgplicht overeind. Maar een paar weken na de veroordeling verklaarden Coppens en Renard vanuit de gevangenis, dat hun broeder Chico alleen handelde.
"Ze hebben spijt dat ze levenslang gekregen hebben maar ze hebben geen enkel moment spijt dat ze moordenaars zijn", besluit Wouters.
K6: Kinderrevalidatie
Reportage: Ellen Richardson
Joyce is elf jaar en één van de patiëntjes op de afdeling kinderrevalidatie van het UZ Gent.
Joyce zit in een rolstoel, nadat ze haar beide benen liet amputeren. "Ik kon niet stappen met mijn eigen benen. Ik ben geboren met misvormde benen. Ze waren te kort en ik kon er nauwelijks op steunen." Als kind gaat Joyce acht keer onder het mes in een poging om haar benen recht te laten zetten, maar zonder blijvend effect. En dus kiezen Joyce en haar mama begin maart voor een drastische ingreep: een dubbele beenamputatie. Joyce hoopt nu om met de hulp van protheses voor het eerst in haar leven écht te kunnen stappen. "De eerste weken heb ik veel gehuild omdat ik mijn benen kwijt was. Nu mis ik ze nog, maar ik kijk nu uit naar een nieuw leven met mijn kunstbenen".
Ook voor An-Sofi e(10) en Nicolas (8) is K6 al meer dan 8 maanden een tweede thuis. De kinderen werden allebei het slachtoffer van de gasramp in Gellingen. Het hele gezin liep zware brandwonden op door de hitte van de vlammenzee. Om de eentonigheid van de revalidatie tussen 4 muren te doorbreken, start de afdeling met een pilootproject in samenwerking met het Dolfinarium van Brugge. De kinderen mogen op bezoek bij de dolfijnen, en komen met de dieren in aanraking. "We willen kijken hoe de kinderen reageren. Maar we hopen om de dolfijnen binnenkort in te schakelen in de revalidatie. Met kinderen werken is heel dankbaar, maar het is niet vanzelfsprekend. Je moet hen voortdurend motiveren. Het is belangrijk dat de oefeningen prettig zijn of dat ze beloond kunnen worden als ze goed meewerken," zegt hoofdarts Catherine Vanderlinden.
Maar er is méér. Veel kinderen die in de revalidatie terechtkomen, zijn ooit wel eens gepest omwille van hun 'anders-zijn'. "De maatschappij is hard voor mensen met een handicap, ook als het kinderen zijn. Voor die kinderen is het soms een opluchting om niet aangestaard te worden. Voor een dolfijn zijn alle kinderen gelijk, handicap of niet. Dat voelen onze patiëntjes maar al te goed aan", zegt dokter Vanderlinden.
Voor Joyce is het contact met de dolfijnen een openbaring. "Ik wou dat ik een dolfijn was."
Zo jong, zo blond en zo escort
Getuigenis van een jong meisje dat escortwerk ziet als een gemakkelijke verdienste
Reportage: Bart De Rauw
Kimberley is nog maar net 21, maar werkt al een jaar fulltime als escortmeisje.
"Voor een andere job moet ik dubbel zo hard werken, voor de helft van het geld. Ik doe dit uiteindelijk graag, want ik hou wel van wat luxe en zo kan ik het me permitteren", vertelt Kimberley.
Kimberley adverteert via de krant en het internet. "Ik ontvang alleen op hotel. 150 euro voor een uur en geen extremiteiten. Ik hou van seks, dus dat maakt dat ik er geen probleem mee heb", vertelt ze. Kimberley stapte in de escortbusiness omdat ze geen diploma heeft en anders moeilijk aan de bak komt.
"Mijn moeder en de rest van mijn familie hebben zich met het idee verzoend. Ik blijf dit doen zolang ik kan. Ik heb een te comfortabel leventje om er nu al mee te stoppen".
Jonge meisjes die zich prostitueren omdat het gemakkelijk geld verdient, het lijkt almaar vaker voor te komen. In de Antwerpse escortwereld werken vermoedelijk 800 meisjes tussen 19 en 23 jaar. In het Gentse prostitutiemilieu zijn er dat naar schatting 400. Ze worden niet gedwongen door een pooier, maar zien de job als een lucratief alternatief voor ander werk.
"Een gevaarlijke tendens", weet Roger Van Hyfte, lokale recherche Gent. "Hier in Gent gaat het om een 400-tal meisjes, die vaak in dezelfde scholen zitten. Het lijkt makkelijk maar ze onderschatten het: ze zeggen dat ze een knop omdraaien, maar die knop bestaat niet: de meesten verzinken na verloop van tijd in een neerwaartse spiraal: drugs, geweld, depressies, pooiers…", aldus Van Hyfte.
Uit het dagboek van een jong escortmeisje, vanavond in Telefacts.
'Telefacts', maandag 23 mei 2005 om 22.10 uur op VTM.
