De biecht van Dennis Black Magic in 'Telefacts'

<

STRONG>De biecht van Dennis Black Magic
Twee jaar geleden verdween hij met de noorderzon, achtervolgd door schuldeisers en andere 'slechte vrienden'. Maar vandaag is hij helemaal terug, zegt hij. Of toch bijna… Telefacts ging de Vlaamse porno-koning Dennis Black Magic opzoeken in Tsjechië, waar hij de laatste hand legt aan zijn nieuwste film 'The Mirror Effect' en het grote stilzwijgen doorbreekt: "Als ik de klok zou kunnen terugdraaien, was ik zes jaar geleden nooit in de porno-industrie gestapt, en was ik nooit Dennis Black Magic geworden. Het was de moeite niet waard, niet emotioneel, en niet financieel. Ik heb er een hele hoge prijs voor betaald. Ik leef nu buiten België, in alle privacy, ver weg van alle heisa rond mijn persoon."

Telefacts ontmoette Dennis Burkas op een 'geheime locatie' in Praag, waar de Limburger volop werkt aan een nieuwe pornofilm. "Om te kunnen overleven, moét ik dit wel doen. Dit is de enige sector waar ik nog geapprecieerd word. Na onze vlucht, verbleven we in tal van hotels, onder meer in Barcelona en de Verenigde Staten. Het was een echte lijdensweg. Zowel ik als mijn vriendin Kelly hebben erg diep gezeten, zelfs getwijfeld of we nog wilden voortleven. Echt breed hebben we het nog altijd niet. Kelly en ik zijn al tevreden als we kunnen slapen en eten, als we een beetje gelukkig zijn."

Afscheid van Julie
Op 11 maart 2006 springt Julie onder de trein. Ze is net 15. Onder haar hoofdkussen laat ze een afscheidsbriefje voor haar ouders achter, met aanwijzingen hoe haar begrafenis er moet uitzien. "Julie wou dood. Als moeder kan je je daar niet mee verzoenen, maar Julie was vastberaden: ze wilde niet meer leven", zegt Jeanique. Elke week maakt 1 tiener in ons land een einde aan zijn leven, verliest een familie een kind, verliest een klas een leerling. België behoort daarmee tot de koplopers van Europa.

Wat het leven voor die jongeren ondraaglijk maakt, is niet altijd makkelijk te achterhalen. Julie had géén familiale problemen of schoolproblemen. Integendeel. "Julie was een kind met heel veel gaven. Ze was verstandig, creatief, ze was graag gezien op school, behulpzaam. Alleen vond ze dat zelf absoluut niet. Ze vond zich dik en lelijk, ze voelde zich niet goed in haar vel, ze kon zichzelf niet aanvaarden. Ze was daar heel extreem in: er was niks goed aan haar", zegt Julie's mama Jeanique. Als Julie vorig jaar voor het eerst zegt dat ze haar leven beu is, gaat Jeanique daar licht over. "Wie zegt er eens niet dat iedereen de pot op kan? Welke puber is er 's niet ongelukkig? We beseften niet dat een kind van 15 dat heel oprecht kan menen."

De 5 maanden die volgen zijn een nachtmerrie voor Julie en haar familie. Eind oktober neemt ze voor het eerst een overdosis pillen. Een maand later probeert ze dat een tweede keer. En tijdens de examenperiode voor de kerstvakantie, probeert ze op school haar polsen over te snijden. "We leefden in voortdurende schrik. Als ze thuis was, ging ik elk uur kijken wat ze aan het doen was. Ook 's nachts. Dat was niet erg, neen. 's Nachts opstaan was niet erg. Wél erg was de schrik hoe ik haar zou aantreffen." Begin dit jaar wordt Julie opgenomen op de kinderpsychiatrie. Ze praat dan over niks anders meer dan de dood en afscheid nemen. "Ze schreef tientallen gedichtjes over de dood, ze luisterde naar liedjes die gingen over afscheid, ze was gefascineerd door de dood", zegt Jeanique. "Sommige mensen springen onder de trein in een impulsieve bui – omdat hun relatie stuk is gelopen bijvoorbeeld. Bij Julie was dat niet zo. Ze heeft alles voorbereid en gepland. In haar dagboek schreef ze zelfs dat ze schrik had dat het niet zou lukken. Maar dat ze dan al een ander plan had: vergif nemen."

Op 11 maart voert Julie haar plan uit. Ze mag een dag naar huis vanuit de instelling. Als ze even aan de aandacht van haar ouders ontsnapt, loopt ze het huis uit. "Plots hoorde ik iets in de gang. Het was de voordeur die in het slot viel. Julie was weg. Ik ben meteen in de auto gesprongen. Ik wist waar ik haar moest zoeken. Maar toen ik de straat uitreed, zag ik de MUG al aankomen. Aan de overweg zag ik iemand onder een laken liggen. Het was al gebeurd. Ik dacht nog niet aan Julie. Ik dacht: 'Hier ligt nu een meisje op het spoor dat zelfmoord heeft gepleegd.' Maar toen bracht iemand me een oorring. Het was er één van Julie."  "Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn. Het is nu acht maanden geleden, maar het wordt elke dag moeilijker. Je mist haar alsmaar meer. Soms, als ik haar kamer binnen kom, denk ik: 'Stel je voor dat ze nu plots op haar bed zat?' Ik zou niet kwaad zijn op haar. Integendeel: ik zou haar rond de nek vliegen en nooit meer loslaten."

Beroep : deurwaarder
Gerechtsdeurwaarder Peter Van Landeghem uit Sint-Niklaas werd maandaag voor de derde keer in één jaar geconfronteerd met wapengeweld. Van Landeghem moest beslag leggen op de inboedel van een man van 85, maar wat een routineklus moest worden draaide uit op een bloedbad. De bejaarde man bedreigde de deurwaarder met een wapen en werd uiteindelijk doodgeschoten door de politie.

Geweld tegen deurwaarders wordt steeds meer regel dan uitzondering. Op drie jaar tijd zijn er drie doden gevallen, tientallen andere deurwaarders werden geconfronteerd met fysiek of verbaal geweld. Verschillende deurwaarders, waaronder Peter Van Landeghem, hebben zich zelfs een kogelvrije vest aangeschaft.

De Nationale Kamer van Gerechtsdeurwaarders werkt op dit moment aan een nota voor betere politiebegeleiding van de deurwaarders. "Vaak worden we begeleid door onervaren agenten," luidt het. "Dat moet echt veranderen, anders vallen er doden. Een deurwaarder wordt steeds meer beschouwd als de grote boeman, met alle gevolgen vandien."

'Telefacts', woensdag 15 november om 221.50 uur op VTM.