Dinsdag in 'Koppen' : De kinderen van de SS

<

Hebben de massale ontslagen bij Volkswagen een invloed gehad op het imago en de verkoop van dat merk?. We zoeken een antwoord op het autosalon en – uitzonderlijk – ook binnen de muren van de fabriek in Vorst zelf. Koppen kon daar ook uitgebreid praten met Jos Kayaerts, directielid bij VW-Vorst

"Even hadden we schrik voor dalende verkoopcijfers, maar dat is niet gebeurd. We zijn de nummer één in België. We zijn het lievelingsmerk van de Belg." Jean-Marc Ponteville is woordvoerder op de stand van Volkswagen op het autosalon. Het debacle van Volkswagen Vorst heeft de populariteit van het Duitse merk duidelijk niet aangetast. De verkoop in december 2006 is zelfs gestegen tegenover dezelfde maand in 2005. En ook op 't autosalon loopt het goed.

Koppen mocht uitzonderlijk in de fabriek van Volkswagen in Vorst draaien. Verleden week trok die zich na een lange staking weer op gang. En tegen vrijdagavond rolden alweer zo'n 200 wagens van de band. "De afgelopen week was heel moeilijk. Veel collega's zijn moeten vertrekken. En nu pas wordt je geconfronteerd met de harde werkelijkheid." In de fabriek zijn de reacties soms emotioneel, maar tegelijk ook hoopvol.

"Het opstarten van de fabriek ging nog even gepaard met chaos. Maar mede dankzij het integere optreden van de Belgische directie draait de fabriek weer", krijgen we te horen in de fabriek. Koppen sprak ook met een hoofdrolspeler in dit sociaal drama. Jos Kayaerts is directielid van Volkswagen in België. Hoe heeft het management deze woelige periode beleefd? En zijn er ook daar ontslagen gevallen?
 
Terwijl in de fabriek alles weer op gang komt, vinden de nieuwste Volkswagens makkelijker dan ooit hun weg naar een koper. "Het is allemaal wereldeconomie. Met een boycot van een merk los je niks op." Na Renault Vilvoorde werd er nog opgeroepen tot een boycot en voelde men dat in de verkoop. Bij Volkswagen niets van dat. En daar zijn ze uiteraard tevreden mee. "Het imago is wat beschadigd, maar de toekomst zien we positief."

De kinderen van de SS
Lebensborn was een nazi-organisatie met als opdracht te zorgen voor raszuivere kinderen . Koppen slaagde er in twee Belgische Lebensborn kinderen op te sporen en voor de camera te krijgen. Ook na zestig jaar blijft hun uitzonderlijke verleden hen achtervolgen
'Ze maakten mij uit voor fils de boche - moffenjong. Kan je geloven dat ik niet eens wist wat een mof was?' Walter Beausert –blonde haren en felblauwe ogen- is 63. Beausert is een Frans staatsburger die zijn jeugd doorbracht in talloze tehuizen en pleeggezinnen. Van zijn ouders was er geen spoor: 'Ontelbare keren heb ik gevraagd wanneer maman et papa me zouden komen halen. Ze zeiden elke keer: binnenkort! Maar ze zijn nooit gekomen. Op mijn 21ste ben ik ze dan maar zelf beginnen zoeken.' Het werd een zoektocht vol frustraties en tegenslagen, die Beausert uiteindelijk naar België bracht. Daar kwam na bijna dertig jaar de confronterende waarheid aan het licht: Beausert is geen Fransman, maar een Belg. Geboorteplaats: Heim Ardennen, Wégimont. Geboortedatum: 1 januari 1944. Moeder: een Belgische vrouw. Vader: een Duits officier. Op zijn 52ste ontdekte Walter dat hij het resultaat was van een Nazi-project: Lebensborn. 'Ik stond aan de grond genageld. De mensen die me al die jaren hadden uitgescholden, kregen gelijk: ik was een moffenjong.'
Lebensborn (Duits voor Bron van Leven) was een organisatie van de S.S., de gevreesde paramilitaire organisatie die tijdens het Nazi-regime de rassenleer het meest belichaamde. Het was de S.S. die instond voor de vernietigingskampen waar miljoenen Joden, zigeuners en andere volgens het regime rasvreemde elementen om het leven werden gebracht. Maar de S.S. was ook verantwoordelijk voor de promotie van de raszuiverheid van het Germaanse volk. Concreet werden SS'ers gestimuleerd om minsten vier kinderen te maken. Om dat in goede banen te leiden werden vanaf 1935 in Duitsland en de bezette gebieden een twintigtal Lebensbornheims opgericht. Goed uitgeruste kraamklinieken waar vrouwen van SS'ers en sympathisanten in alle rust en comfort konden bevallen.

Werner Van Echelpoel werd geboren op 30 september 1944, de maand dat België bevrijd werd. Zijn moeder moest bevallen in Wégimont, maar uit vrees voor de oprukkende geallieerde troepen werd het Heim in Luik enkele maanden voor de bevalling ontruimd. De ouders van Van Echelpoel -die tijdens de oorlog collaboreerden met de Duitse bezetter- vluchtten naar Wiesbaden. Daar, in Heim Taunus werd Werner Van Echelpoel uiteindelijk geboren, als lebensbornkind. Van Echelpoel draagt die naam met trots: 'Ik ben fier dat ik een lebensborner ben. Fier, omdat het mij een speciaal statuut geeft. (…) Ik twijfel niet aan de goede bedoelingen van Lebensborn. Ik keur niet alles wat de Nazi's hebben gedaan goed, maar voor Lebensborn mag het regime wel een pluim op zijn hoed steken.'

Volgens de Gentse historicus Bruno De Wever zijn er rond Lebensborn veel mythes ontstaan. De Wever: 'De tehuizen werden na de oorlog vaak voorgesteld als kweekstations waar blonde Germaanse soldaten aan de lopende band vrouwen bezwangerden. Dat is onjuist.' Maar dat wil niet zeggen dat Lebensborn een onschuldig project was. De Wever: 'De essentie was wel degelijk rasverbetering, het stimuleren van het Germaanse ras. Niet iedereen kon er bevallen. Je moest de juiste sympathieën hebben, en vrouwen werden onderzocht op hun raszuiverheid.'

SPRING!

Vanuit Frankrijk komt een nieuwe trend overgewaaid: Parkour. Het zijn jongeren die van dak naar dak springen en tegen muren omhoog lopen . Een bezigheid die veel kracht en lenigheid vereist en niet zonder risico is.

'Het is een fantastisch gevoel van vrijheid. Je leert je eigen lichaam beter kennen, je grenzen verleggen en hebt het gevoel dat je alles aankunt.' De 17-jarige Matthias en de 16-jarige Nicola zijn zogenaamde traceurs, jongeren die aan Le Parkour doen.  Bij Parkour ga je in een stad zo snel mogelijk van punt a naar punt b, zonder daarbij de logische weg te nemen. Het is een soort hindernissenparcours waarbij je van dak naar dak springt, tegen muren omhoog loopt en je rond paaltjes slingert, kortweg stuntwerk zonder trucs. Koppen trekt de sportschoenen aan en probeert twee groepjes traceurs te volgen in Leuven en Brugge. 

Parkour is ontstaan in de voorsteden van Parijs en heeft zich vandaar internationaal verspreid. In de nieuwe James Bond film, 'Casino Royale' en ook in de videoclip 'Jump' van Madonna, kan je een knap staaltje van Parkour en freerun bekijken. Je ziet er levensgevaarlijke stunts, zonder bescherming. Parkour is vanuit Frankrijk, via Wallonië, sinds kort ook overgewaaid naar Vlaanderen.  

'We trainen bijna elke dag, altijd en overal zijn we op zoek naar een beter Parkour,' vertelt een hijgende Matthias nadat hij als een kikker van richel naar richel springt. 'Het is een verslaving'. In Brugge knijpen we onze ogen dicht als de 15-jarige Robin een achterwaartse salto van 3 meter hoog maakt. Robin doet aan freerun, de sierlijke variant van Parkour. Traceurs lijken wel van elastiek gemaakt, maar er komt volgens Robin heel wat techniek bij kijken. 'Een goede traceur moet lenig zijn, conditie en een goed inschattingsvermogen hebben en natuurlijk moet hij over de nodige dosis lef beschikken'. Heel wat traceurs hebben dan ook een turnverleden.

In Engeland is al een amateur-freerunner gestorven nadat hij uitgleed bij een sprong naar een ander gebouw. 'We lijken waaghalzen, maar we kennen onze eigen grenzen,' aldus Nicola. 'We hebben geregeld schaafwonden, maar er ik denk dat er ergere blessures zijn in bijvoorbeeld het voetbal.' Parkour en freerun zijn in ons land nog vrij onbekend en soms dus ook onbemind. 'We krijgen wel eens slechte reacties,' vertelt Robin. 'Veel mensen zien ons aan voor vandalen, maar we hebben respect voor onze omgeving en willen alleen maar beter worden in onze sport.'

'Koppen', dinsdag 16 januari om 21.15 uur op Eén.