Uniek beeld van de Japanse kampen in Indonesië in de 2DOC: 'Als ik mijn ogen sluit'
Wat hebben de vrouwen die als meisjes in de Japanse kampen in voormalig Nederlands-Indië zaten meegemaakt? Velen spraken er helemaal niet over, sinds er vlak na de oorlog in Nederland geen ruimte voor hun leed bleek, maar de beelden staan op hun netvlies gebrand en de herinneringen zijn nog altijd levendig.
In de documentaire 'Als ik mijn ogen sluit' vertellen de betrokken vrouwen voor het eerst de verhalen die ze al heel hun leven met zich mee dragen. De documentaire wordt uitgezonden op de dag van de Nationale Herdenking 15 augustus 1945.
Zowel de moeder als de grootmoeder van regisseur Pieter van Huystee zaten tijdens de oorlog opgesloten in Tjideng, destijds het grootste vrouwenkamp met meer dan tienduizend vrouwen en kinderen. Over hun pijnlijke ervaringen spraken ze nooit met hem. Was het uit schaamte? Was er geen tijd, geen ruimte? Nadat zijn moeder is overleden, stelt Van Huystee eindelijk zijn vragen, niet aan haar, maar aan andere vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt.
Van de kampen bestaan weinig foto's en er is nauwelijks filmmateriaal. Wel zijn er door de vrouwen en kinderen in het kamp honderden tekeningen gemaakt op allerlei verschillende ondergronden: pakpapier, schriftjes, karton. De tekeningen fungeren als een dagboek van de kampbeleving en tonen het verdriet en de pijn, maar ook humor en hoop. Hanneke van der Linden maakte op basis van deze tekeningen en de verhalen van de vrouwen animaties die een indruk geven van wat de vrouwen zien als zij hun ogen sluiten.
Regisseur: Pieter van Huystee
Producent: Tomtit Film
Animaties: Hanneke van der Linden
Muziek: Harry de Wit
Montage: Chris van Oers.
