(Ge)buis(d)!?: 'Je Bent Wat Je Eet' (VTM)

V

oeding, de meest essentiële verzuchting voor elk levend wezen. Een tekort aan deze verzuchting brengt ons naar de armste en meest desolate gebieden op onze aardkloot. Uitgemergelde lichaampjes, een been niet dikker dan een arm en een bolle buik waardoor je verkeerdelijk zou kunnen denken dat het mager mensje net een stevige maaltijd achter de kiezen heeft. Wat een overschot aan voeding met zich meebrengt, kregen we te horen van een 32-jarige kuisvrouw, luisterend naar de naam Rita.

Daar waar de gemiddelde mens in ons land zijn of haar hart vasthoudt voor een aanslag, de alsmaar sterker oprukkende vogelgriep of – meer in het algemeen – de dood, ligt Rita wakker van het 'hongergevoel'. Om deze angst te onderdrukken eet ze, de ganse dag aan een stuk. Wekelijks nuttigt ze vijf keer spaghetti uit een slakom ("Als ik op een bord eet, moet ik toch zo vaak opstaan om een extra portie te nemen") en drinkt ze op één avond makkelijk zeventien bruine biertjes op café. Niet zonder fierheid en zelfvoldaanheid vertelde Rita dat 'haar maag nooit gromt'. Volkomen logisch natuurlijk, de maag van Rita werkt 24 uur op 24, dat verwende orgaan heeft gewoon geen tijd om te 'grommen'. Welke kleine uk gaat in het midden van de supermarkt de hele buurt bij elkaar schreeuwen als de mama alle pakjes chips netjes in de overvolle winkelwagen propt? Geen enkele. 'Het dikke vette zwijn' – zo noemde ze zichzelf - liet ons ook kennismaken met haar hond, wat me meteen een klein gevoel van medelijden bezorgde. Je zal maar een viervoeter zijn in de buurt van een veelvraat als diens koelkast geen voedsel meer herbergt. Alhoewel, de kans dat deze laatste gebeurtenis werkelijkheid wordt, is even groot als de kans dat Eén zich losrukt van allerhande mysterieuze marktonderzoeken.

Sonja Kimpen, de voedingsexperte die ik willens nillens dagelijks ontwaar tussen allerhande krantenfoto's en televisiebeelden, heeft de taak om de kandidaten gezondere eetmethoden aan te leren. Geen simpele klus als u het mij vraagt. Vergeleken met haar instructies, is het bevel van een willekeurige generaal tijdens Wereldoorlog I om "de loopgraven te ontvluchten en zo snel mogelijk richting 'niemandsland' te lopen" een lachertje. Sonja begon met de shocktherapie. Baserend op het bloedonderzoek, vertelde ze de nietsvermoedende en olijke Rita dat ze leed aan suikerziekte. Een uppercut waar Rita even niet goed van was. Even, want na drie weken Kimpentherapie wees de wijzer van de weegschaal op een stijging van het gewicht met drie kilogram. Sonja kon haar onvrede niet bedwingen en wees de nietsvermoedende Rita op haar plichten, waarop die laatste eindelijk toegaf. "Vanaf nu laten we – want ze sprak altijd in de wij-vorm – het ongezonde eten achter ons".

Na veel zwoegen en zweten kwam er eindelijk schot in de Rita-zaak. Haar ultieme droom – opnieuw in een kleedje kunnen dat ze zoveel jaar geleden heeft gekocht – zit er niet meer in. Toch verloor de kuisgrage slakomeetster een twaalftal kilogram in acht weken tijd. Gedaan met het eten van twee kilogram gehakt in één week tijd, gedaan met het eten van zestien blokjes smeerkaas in diezelfde week. Aan het einde van de uitzending stond voor de camera een stralende vrouw. Ze zag zichzelf, terecht, niet meer als dat 'dikke vette zwijn".