(Ge)Buis(D) – 'De moeder van mijn dochter' & 'Sterke vrouwen'
Onze (Ge)buis(d)!?-columnist is bijzonder actief geweest de voorbije uren. Terwijl wij genoten van een 'good ol' lazy Sunday' zat hij met zweetdruppels van concentratie op zijn voorhoofd achter zijn pc, vechtend tegen de deadline. En het resultaat mag gezien worden. Het is zelfs een dubbele van formaat geworden. Lees en huiver, maar geniet vooral van een gezonde portie televisiekritiek met als thema 'Wat zijn wij mannen toch klootzakken'...
<
STRONG>'De Moeder van mijn dochter'
In Kenia is het hebben van Aids iets doodnormaals, de dodelijke ziekte is gaan deel uitmaken van de 'African way of living'. Het heeft ginds een even grote impact als een banaal griepje bij ons, waardoor het als een normaliteit wordt aanzien. Het aantal kinderen dat op zeer jonge leeftijd wees wordt, ligt zeer hoor; wat maakt dat een hele genereatie van jonge Afrikaantjes onder de twaalf jaar een veeleer sombere en eenzame toekomst tegemoet gaan in een weeshuis. Het jonge meisje Hope leek ook die weg op te gaan, maar een adoptie door Annemie Struyf stak daar een stokje voor en nu gaat diezelfde Struyf op zoek naar de roots van haar pleegdochtertje en de omstandigheden waarin kleine Hope haar leven doorbracht. Daar moet goeie televisie inzitten, moeten ze bij Woestijnvis gedacht hebben waarop het productiehuis een cameraploeg meestuurde. "Schandalig" volgens enkele afgunstige mensen die ook een kindje geadopteerd hebben. "Wij hebben ook een kindje uit dat land, maar is er iemand die ons (financieel) steunt om de roots van ons kindje te onderzoeken?" Vlaanderen op zijn kleinst.
Toegegeven, bij de aanvang huiverde ik bij de gedachte dat 'De moeder...' een zoveelste emotionele zoetsmakerijprogramma ging worden – en dan druk ik het nog beleefd uit -. dat het een terugwedstrijd op Afrikaanse bodem was in de SAM-competitie. Zoveel cynisme in één mens is niet gezond, ik weet het, daarom verwacht ik zeer veel van de afspraak met de psychiater volgende week. Misschien dat hij me weet te verlossen van mijn 'Chronisch Cynisme Syndroom'.
Het programma toont wel een aantal 'bleitmomenten'. Momenten waarin ik liever niet in het gezelschap verkeer van een emotioneel hoogzwanger vrouw van middelbare leeftijd, kwestie van vochtvlekken in ons stulpje te vermijden. Zo zag je een Afrikaanse knul – ik schat hem 10 jaar oud – die na de dood van beide ouders alleen instaat voor het huishouden van een aantal jongere broers en zussen. De serene manier waarmee hij met zijn 'lot' omgaat is voor mij het hoogtepunt uit x aantal afleveringen van 'De moeder van mijn dochter'.
Helaas zijn er ook een aantal minpunten. De manier waarop La Struyf haar pas geschreven boek – centraal in het camerabeeld natuurlijk – toonde aan een hoop Afrikaanse mannen die de hele dag door niets anders doen dan werkloos blijven en pochen over hun HIV-status, vond ik een ongepaste manier van product placement. Net als de ontmoeting met twee hooggeplaatste Belgen in het gebied, waarvan Struyf zeker met de man enige vorm van affiniteit vertoonde. "Ik ken hem al jaren" zei ze. Hij nam haar mee op een safaritochtje waar ze ongetwijfeld herinneringen ophaalden uit het verleden. Allemaal goed en wel, maar wat heeft dat allemaal te maken met 'De moeder van haar dochter'? Ofwel zeg je van in het begin dat de serie een blik werpt op de Aidsproblematiek in Afrika, ofwel zeg je dat het programma gemaakt is om na te gaan hoe 'haar' Hope is opgegroeid. Nu is het een beetje van het ene en een beetje van het andere waardoor je na enkele afleveringen het gevoel krijgt dat met het verhaal van Hope alleen, je geen zeven keer 35 minuten televisie kunt vullen.
'Sterke vrouwen'
Nu 'De moeder van mijn dochter' stilaan op z'n einde loopt, brengen ze op VTM een soortgelijk programma, de tweede reeks van het gesmaakte 'Sterke vrouwen'. Elke week trekt Goedele Liekens erop uit om vrouwen met een grote persoonlijkheid te ontmoeten. Deze eerste aflevering bracht haar naar Bangladesh, een land waar vrouwen dagelijks het slachtoffer zijn van – ja u leest het goed – zwavelzuuraanvallen.
Vrouwen die niet ingaan op de seksuele avances van een man slapen maar beter met de ramen dicht, want een afgewezen macho is gevaarlijk en licht mentaal gestoord. Hij vindt er namelijk niets beter op om enkele liters zwavelzuur te kopen en het goedje neer te kappen over het lijf van diezelfde vrouw. Middeleeuwse toestanden? Realiteit in Bangladesh.
Goedele ging praten met enkele slachtoffers die – ondanks hun zware brandwonden in romp en aangezicht – hun leven zo goed en zo kwaad mogelijk weer in handen namen. Het ironische aspect was ook aanwezig in deze aflevering: hoewel mannen de vrouwen behandelen als extreem minderwaardig zijn het de mannen die de hort op trekken om inkopen te doen. Mag je hier dan ook spreken over 'de nieuwe man'?
Schrijnend om zien was de scène waarin een zwavelzuurslachtoffer samen met Goedele, als enige vrouw, de markt bezochten. Het groepje mannen dat hen met een idiote en betekenisloze blik aankeken – zoals een koe dat doet naar een passerende trein – nam minuut na minuut toe. Gelukkig liet Goedele Liekens zich niet van de wijs brengen door dat domme hoopje testosteron. "Hou je hoofd" recht sprak ze tegen de 'sterke vrouw'.
'Sterke Vrouwen' en 'De moeder van mijn dochter' hebben één ding met elkaar gemeen. Het zijn de vrouwen die het slachtoffer zijn van mannelijke (seksuele) tirannie en keer op keer zijn het diezelfde mannen die de problemen uit de weg gaan. Een gebrek aan seksuele voorlichting, geen hygiëne en nog zo veel meer. Het zou al heel wat helpen mochten de Katholieke vrienden uit Rome verklaren dat het condoom een uitstekende manier is om ziekten tegen te gaan. Maar die conservatieve nozems zijn al langer dan vandaag enige zin voor realiteit verloren.
Aan het einde van de race schat ik 'Sterke Vrouwen' – vooral dankzij het aspect Goedele – hoger in. Ironisch genoeg past zij een meer journalistieke houding toe in haar benadering en is het Struyf die te pas en te onpas tussenkomt met haar krakkemikkig Engels taalgebruik. En dan is er natuurlijk nog die stem. Die cynische geest in mij komt weer naar boven en vraagt zich af wat het ergste is: overgoten worden door zwavelzuur of geïnterviewd worden door Annemie Struyf. Dat de psychiater me maar snel geneest!
Volgende (Ge)Buis(D) : 'De Parelvissers'