Canvas bezoekt koudbloedigen in 'Life In Cold Blood'
'Life In Cold Blood' is het sluitstuk van David Attenboroughs overzicht van het leven op aarde. In de documentaire vertelt hij het verhaal van de koudbloedige reptielen en amfibieën, die in werkelijkheid niet zo koud blijken te zijn als hun naam doet vermoeden.
D
oor gebruik te maken van de nieuwste technologieën leggen David Attenborough en zijn team beelden vast die voorgoed een einde maken aan de mythe dat koudbloedigen traag, solitair en primitief zijn.
Met 'Life In Cold Blood' richt Sir David Attenborough zich op wat misschien de meest succesvolle dieren op aarde zijn: de reptielen en de amfibieën. Ze overleefden de ijstijden en bevolken de aarde ondertussen al bijna 200 miljoen jaar, maar ze hebben met een imagoprobleem te kampen. 'Men is geneigd te denken dat reptielen en amfibieën traag, lomp en primitief zijn, maar dat klopt niet,' zegt David Attenborough. 'Eigenlijk kunnen ze dodelijk snel, spectaculair mooi, verrassend teder en heel erg gesofisticeerd zijn.' De hoogste tijd dus voor Attenborough om zijn in 1979 begonnen overzicht van het leven op aarde, 'Life On Earth', te vervolledigen met een luik over koelbloedige dieren.
Met 14.000 soorten vormen de reptielen en de amfibieën een erg verscheiden groep, maar allemaal houden ze er een complex liefdes- en familieleven op na. In 'Life In Cold Blood' bewijzen zelfs de grootste en gevaarlijkste reptielen op aarde dat ze hun vrouwtjes teder en sensueel het hof kunnen maken. Attenborough ziet landschildpadden en kameleons heroïsch strijd voeren om partners, terwijl anolishagedissen en amphiborussen indruk proberen te maken met felle kleuren en opvallende bewegingen. Piepkleine kikkers worstelen met elkaar om een vrouwtje, jonge wormsalamanders mogen eten van hun moeders huid, moedersalamanders verdedigen hun kroost met vuur tegen plunderaars en kaaimannen moeten een crèche met een honderdtal jongen in het oog houden. 'Life In Cold Blood' toont koudbloedigen van hun sociaalste kant.
Voor 'Life In Cold Blood' bezocht David Attenborough met een zeventienkoppig camerateam alle continenten behalve Antarctica. Het team nam onder andere een kijkje in een vulkanische krater op de Galápagoseilanden, het filmde onder water aan de rand van het Great Barrier Reef, daalde af in een mijnschacht in Arkansas en trok door de bossen van Madagaskar op zoek naar boeiend koudbloedig leven. Om inzicht te krijgen in het sociale leven van de koudbloedigen gebruikten ze bovendien een waaier aan opnameapparatuur. Naast gewone camera's hanteerde het team ook warmtecamera's, pinholecamera's en probecamera's. Schildpadden kregen een crittercam op hun schild geplakt en bewakingscamera's hielden hele territoria in de gaten. Die integrale aanpak heeft ervoor gezorgd dat de bewegingen van de dieren tot in het kleinste detail werden vastgelegd en dat Life in Cold Blood uniek beeldmateriaal tot in de huiskamer kan brengen.
Aflevering 1: 'The Cold-Blooded Truth'
David Attenborough en zijn team zijn getuige van een onderwaterspektakel waarbij een zoutwaterkrokodil een vrouwtje het hof maakt door haar teder te masseren. David ontdekt ook luipaardgekko's die uit amoureuze overwegingen met hun staart beginnen te wiegelen en pijlgifkikkers die met elkaar worstelen om een vrouwtje. Uit opnames met warmtecamera's blijkt dat koudbloedige dieren niet echt koud zijn, maar hun warmte uit de zon halen. Dat doen ze bijvoorbeeld door collectief te zonnen of door warmte op te nemen via hun neus. Koudbloedig zijn heeft zo zijn voordelen. Koudbloedigen kunnen door het wat rustiger aan te doen soms maanden overleven zonder voedsel of warmte. Attenborough heeft verder aandacht voor enkele uitzonderingen in de koudbloedige wereld: de tyrannosaurus rex en de lederschildpad, het grootste reptiel ter wereld.
'Life In Cold Blood', vanaf zondag 31 augustus 2008 elke zondag om 20.55 uur op Canvas.